Vísna-Kornið

Höfundur:Stefán Stefánsson frá Móskógum á Bökkum, Skag.

VísaAndinn er á ringulreið
sem rásgjörn vændiskona
að yrkja mér er engin leið
öðru vísi en svona.

 

 

VísaAð þekkja ei sundur mann og mey
mundi flestum sárna.
Von að Gísla geðjist ei
glámskyggnin í Árna.

Sár er Gísla sálarneyð
og sérhver von í banni,
af því sem hann ekki reið
enskum blaðamanni.

Tildrög:Árni Rögnvaldsson var um nokkurt skeið einkabílstjóri Stefáns þegar hann tók sér sumarfrí og oftast vestur í Búðardal en þar bjó þá Skjöldur sonur Stefáns. Þeir Stefán og Árni voru góðir kunningjar og sálufélagar um mörg efni. Eitt sinn eru þeir eru á leiðinni vestur staddir í veitingaskála og með þeim það sinnið maður að nafni Gísli. Sem þeir sitja þarna yfir veitingum ber margt á góma í léttu spjalli. Meðal annars það að í einu horni skálans allfjarri þeim situr ferðalangur og þeim Árna og Gísla kemur ekki saman um hvort þarna sé maður eða kona. Gísli telur að um sé að ræða konu en Árni þvertekur fyrir það og fullyrðir að þetta sé karl. Nú stendur viðkomandi upp og gengur út. Þá ákveða þeir að fá úr þessu skorið og spyrja veitingamanninn sem kveður upp úr með það að þetta hafi verið kona frá ensku blaði. (Sögn Árna Gunnarsson frá Reykjum, Skag.)

 

 

VísaEnnþá get ég glaðst við skál
glitrar veigaröstin
léttum vængjum svífur sál
en svo koma eftirköstin,

og þau veita aldrei náð
allt úr lagi keyra,
við þessu samt ég þekki ráð:
Það er að drekka meira